Stanisław Fijałkowski, Studia Talmudyczne, serigrafia, 1979, 31 x 37,5 cm

Praca Fijałkowskiego ujmuje wyważoną prostotą, metafizyczną głębią i dialogiem między abstrakcją a symboliczną narracją. W swojej subtelności i precyzji pozostawia miejsce na osobistą interpretację, stając się pomostem między sztuką a duchowym doświadczeniem. Oszczędna forma tej pracy oddaje istotę filozofii Fijałkowskiego, gdzie prostota staje się nośnikiem głębszych treści. Linia podziału, delikatnie zakrzywiona, nadaje kompozycji subtelną dynamikę, łamiąc monotonię powtarzających się rytmów i wprowadzając poczucie napięcia. To gest, który wydaje się wykraczać poza czystą formalność i symbolizować moment przejścia lub transformacji.

Obecność drobnych elementów – widocznych na podziałach linii – działa jak zakłócenie harmonii, przypominając o nieprzewidywalności. Fijałkowski, zainspirowany mistycyzmem i abstrakcyjną geometrią, konstruuje swoje dzieło jako przestrzeń kontemplacji, gdzie widz zostaje zaproszony do odkrywania ukrytych znaczeń.

Odniesienie do Talmudu – dzieła będącego kluczowym tekstem w tradycji żydowskiej, pełnym wielowarstwowych interpretacji, pytań i dialogów – wskazuje na intelektualny i duchowy charakter grafiki. Podział kompozycji na dwie połowy i obecność precyzyjnych, powtarzalnych linii mogą nawiązywać do strukturalnej organizacji tekstów talmudycznych – uporządkowanych, a zarazem pełnych wewnętrznej dynamiki wynikającej z dialogu i sprzeczności. Zakrzywiona linia oddzielająca dwie części może być interpretowana jako metafora ciągłego poszukiwania równowagi między przeciwnościami: tradycją a współczesnością, dosłownością a symboliką, ziemią a transcendencją.

Natalia Andrzejewska