Natalia Korczakowska
Natalia Korczakowska (rocznik 1979) w swoim wykształceniu podkreśla asystenturę u Rene Pollesha, który stworzył własny kodeks etyczny przeciwdziałający zjawisku przemocy w środowisku teatralnym. Problem, który polski teatr zaczyna dopiero zauważać i nazywać, Korczakowska porusza w swoich spektaklach od lat. Charakteryzuje je poczucie humoru i szczególna relacja reżyserki z aktorkami i aktorami, którzy tworzą przejmujące postaci w lekkiej formie. Od debiutu w 2005 roku zajmuje się tematem sztuki władzy. W „Elektrze.Lekcji Anatomii” wg Eurypidesa (Teatr Dramatyczny w Jelenie Górze) kobieta uwikłana w struktury patriarchatu; system edukacyjny, religie, kulturę to jednocześnie aktorka zamknięta w sieci spojrzeń chóru i widowni. W „Pasażerce” wg Zofii Posmysz (Teatr Współczesny we Wrocławiu) Korczakowska przyglądała się zjawisku stanu wyjątkowego i biopolityce. Jest autorka oryginalnej adaptacji Biesów, F. Dostojewskiego, (Studio, 2018), w której centrum ustawiła teoretyka systemu totalitarnego Szygalewa, postać, która fascynowała filozofów zachodnich ale była dotąd redukowana w teatrze. Krytyk American Theatre magazine J. O’quinn napisał o „Biesach”: „Żaden z artystów z Generation After 2 nie był bliższy społeczno-politycznym dylematom kraju niż Natalia Korczakowska”. Reżyserka konsekwentnie krytykuje system, bada granice pragnienia władzy i wolności artysty w ramach aktualnych kanonów sztuki. Często stosuje profanacje jako narzędzie do przywracania rzeczom uświęconym wymiaru ludzkiego i przez to użyteczności. W spektaklu „Witkacy/Dwu głowę ciele” (REDCAT Theater, Los Angeles 2019) – profanacja „Szeptów i Krzyków” Bergmana idzie w parze z krytyka społeczeństwa zachodniego i jego mechanizmów pozbawiania młodych ludzi wymiaru duchowego i osobowości.
W spektaklach Korczakowskiej wyjątkowa jest gra proponowana przez reżyserkę widowni. W „Solaris.Raport” (TR Warszawa 2009) relacja z widzami staje się przedmiotem badania i eksperymentu przez ustawienie ich w roli tajemniczego Oceanu Stanisława Lema, z którym kontaktu nie potrafią nawiązać zamknięci na scenie-stacji kosmicznej solaryści-aktorzy.
W kwietniu 2016 roku Korczakowska została dyrektorką artystyczną Teatru Studio w Warszawie, którego nazwę zmieniła na STUDIO teatrgalerię. Krytyk teatralny Mark Swed napisał w „Los Angeles Times”: „teatrgaleria jest zarówno galerią, jak i przestrzenią teatralną, gmatwa i miesza ze sobą różne formy sztuki, spajając je w wielomedialne praktyki. Unosi się nad nią vibe Fluxusu”.
Z jej inicjatywy w partnerstwie z Anna Lewanowicz, w odpowiedzi na kryzys wywołany pandemią COVID-19 powstała międzynarodowa platforma współpracy artystów teatru „Open Studios”. W Studio stworzyła unikalny zespół aktorski, który szybko został okrzyknięty jednym z najlepszych w kraju. Ich pierwsze wspólne przedstawienie, „Berlin Aleksanderplatz” Alfreda Doblina stało się kultowe w Warszawie.
Jako reżyserka operowa zrealizowała „Jakoba Lenza” W. Rihma oraz głośną „Halkę” S. Moniuszki pod batutą Marc’a Minkowskiego w Teatrze Wielkim w Warszawie. Współpracowała z prestiżową orkiestrą Ensemble Modern nad El Cimarrón H. W. Henzego w hamburskim Thalia Theatre. Wyreżyserowała „Zagubioną autostradę” E. Jelinek i O. Neuwirth na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Nowe Horyzonty we Wrocławiu.
W czerwcu 2019 roku wyreżyserowała na Placu Defilad w Warszawie plenerowy pokaz opery „Madame Butterfly” G. Pucciniego z wybitnymi śpiewakami Aleksandrą Kurzak i Robertem Alagną.
W lutym 2020 roku odbyła się premiera „Biesów VR”, spektaklu-wystawy, adaptacji powstałych w 2018 roku Biesów do nowego medium – wirtualnej rzeczywistości. Jej najnowszą produkcją w STUDIO był „Krasz” na podstawie „Kraksy”, kultowej dystopijnej powieści J.G. Ballarda. Przedstawienie miało premierę w marcu 2021 roku i podejmuje tematy uzależnienia od przemocy i narcyzmu. Korczakowska od 2018 roku współpracuje z CalArts Center for New Performance w Kalifornii.