SEZON 2024/2025

Przechodzimy cywilizacyjną zmianę, która dzieje się tak szybko, że trudno ją w pełni objąć wyobraźnią i wyczytać jej wszystkie konsekwencje. Podobne procesy obserwowaliśmy dokładnie wiek temu: wraz z technologicznym postępem zmieniały się kształty państw, miasta, charakter pracy, sposoby życia, obyczajowość i kultura. To z tego okresu tak wyraźnie brzmią głosy artystów i myślicieli, które warto przeczytać na nowo, w dzisiejszym kontekście. Jednym z tych głosów jest Witkacy, patron STUDIO, który obsesyjnie komentował cywilizacyjne przyspieszenie i aspekty nowoczesnego życia porównując automatyzację produkcji z mechanizacją i banalizacją życia. Katastrofizm Witkacego brał się z lęku, że różnorodność i głębia jednostek zostaje  zastąpiona ujednoliconym rojem identycznych niemal automatonów. To przeczucie dziś jest mniej wyraziste, pole walki zostało ukryte w dyskretnych technologiach kontroli i wpływu. Badanie napięcia pomiędzy różnorodnością, a rojem to jedna z perspektyw, z których można obserwować kolejne wydarzenia sezonu 24/25 w STUDIO.

W Ekspedycji: Burza, pracy work in progress w reżyserii Alexandra Dulaka, pokazywanej w ramach Festiwalu Szekspirowskiego w Gdańsku, zobaczymy polarników, którzy w ekstremalnych warunkach, dla przetrwania, decydują się wystawić Burzę Szekspira. Sztuka o szaleństwie samotnika ma być antidotum na mieszającą zmysły rzeczywistość trudnej wyprawy na biegun – czy ocali ona umysły załogi statku Miranda?

W Anonimowych performerach, wychodząc ze znanej szeroko konwencji terapii grupowej, Ramona Nagabczyńska i zaproszeni artyści-performerzy opowiedzą o niemożliwości uchwycenia granicy między fikcją a prawdą, miłością a nienawiścią w sytuacji odgrywania spektaklu. „Uzależnieni” są tutaj i widzowie i performerzy, jedni od podglądania, drudzy od bycia oglądanym, a opowiadanie intymnych historii, których prawdy nie da się zweryfikować staje się szczególnym rodzajem narkotyku, od którego nikt nie chce, i być może nie musi, się uwolnić. Swoją pracą znana polska choreografka dotyka pierwotnej, niemal zwierzęcej istoty teatru, którą jest samo zjawisko patrzenia i działania na oczach innych.

Daniel Kotowski w swoim performansie grupowym Scenografia głosów będzie odwracał hierarchie społeczne wynikające z postrzegania osób z niepełnosprawnością. Sam będąc osobą głuchą, automatycznie postrzegany jest jako osoba niema. W swojej pracy to on będzie wydawał komendy głosowe i sterował zachowaniem zaproszonych artystów i artystek. Pytaniem centralnym projektu jest: na ile człowiek jest w stanie wytwarzać swoją podmiotowość poza dyskursem władzy, który wpływa na ciała?

Z kolei Krystian Lada w muzycznym, dwuczęściowym spektaklu Mahagonny. Afterparty opowie historie osób migrujących do i z utopijnej metropolii. Uwspółcześniając kontekst dzieła Brechta i Weilla oraz uzupełniając je o drugie dzieło w kompozycji Katarzyny Głowickiej  z tekstami Bartosza Fisza Waglewskiego, Lada dotyka bezpośrednio najnowszej historii Warszawy, miasta, które dla wielu może być spełnieniem marzeń, ale z którego inni, rozczarowani po pandemii postanowili się wyprowadzić.

W 2025 roku obchodzimy okrągłą rocznicę urodzin patrona STUDIO –  Witkacego. Z tej okazji STUDIO planuje przyjrzeć się i pogłębić współczesne rozumienie jego idei Automatonu – człowieka uspołecznionego do tego stopnia, że staje się maszyną, identycznym egzemplarzem w „roju”. Cykl wokół tematu Automatów będzie składał się z nowej serii pracowni Open Studios dla zagranicznych i polskich artystów, spotkań z ekspertami w ramach podcastu na żywo Alka Tarkowskiego. Odnoszą się do tego wątku także dwie z naszych premier zaplanowanych na 2025 – spektakl Anny Karasińskiej oraz wrześniowa premiera Natalii Korczakowskiej Go! Go! Go!

Ostatnią premierą teatralną sezonu 24/25 będzie spektakl, którego tytuł zostanie ogłoszony jesienią w reżyserii Anny Karasińskiej. Artystka znana z radykalnej i prostej formy teatralnej będzie pogłębiać swoje zainteresowanie wojną, jako działaniem wpisanym w kod genetyczny ludzkości od jej zarania. Karasińska bada czy konflikt musi być składnikiem naszych wewnętrznych narracji i społecznej dramaturgii.

STUDIO tworzy Miejsce, gdzie twórczość oparta jest na idei wolności ekspresji oraz rozumieniu teatru jako sztuki wizualnej. Charakter każdego kolejnego sezonu wynika z projektów, które proponują w dialogu z teatrem i galerią zaproszone artystki i artyści.

****

EKSPEDYCJA: BURZA
reżyseria: Alexander Dulak
POKAZY WORK IN PROGRESS: 1 sierpnia 2024 w ramach Festiwalu Szekspirowskiego w Gdańsku

Gdy unieruchomionej ekspedycji polarnej grozi widmo powolnej zagłady, jej załoga dla zabicia nudy i niepokoju wystawia na pokładzie Burzę Williama Shakespeare’a. Wysiłek performowania staje się dla nich wysiłkiem przetrwania—sposobem, aby w nieludzkich warunkach nie zwariować́.

Biegun, jak szekspirowska wyspa, to przestrzeń zwidów, obcości i osamotnienia. Przetrwać tam to przetrwać w próżni. Traci znaczenie kim jesteś – lód wszystkich miażdży tak samo. Rozpadają się wcześniejsze więzy, przetasowują wartości, a samotni polarnicy wspólnie mierzą się z perspektywą zniknięcia. Zniknięcia zupełnego, w którym ich doświadczenie zostaje zapomniane, a szczątki nierozpoznane. Ich kapitan, niczym Prospero, owładnięty obsesją zdobycia bieguna ma tylko jedno motto: „Naprzód”. W imię zapuszczania się poza granice znanej rzeczywistości gotów jest werbować tubylców, zjadać własne psy i zakładać wśród mrozu teatry. Wierzy, że wśród pustki czai się sens, nawet gdy oni sami głodni i umierający siedzą pod masztem tonącego statku.

Ekspedycja: Burza to opowieść o walce przeciw próżni. Spektakl łączy tekst Szekspira z fragmentami dzienników z ekspedycji polarnych. Zycie załogi splata się tutaj z losami bohaterów Burzy, a przestrzeń polarna zlewa się z przestrzenią sceny. Przetrwanie na biegunie okazuje się być u swojego sedna doświadczeniem performatywnym. W końcu każdy z nas ma swoją prywatną Arktykę—i w niej daje swój własny występ.

Spektakl w formule „work in progres” zostanie zaprezentowany na Festiwalu Szekspirowskim w Gdańsku w ramach Konkursu na Nowego Yoricka.

https://festiwalszekspirowski.pl/festiwal/nowy-yorick/

***

PREMIERA
ANONIMOWI PERFORMERZY
choreografia i reżyseria: Ramona Nagabczyńska
PREMIERA: 6 września 2024

W swoim nowym projekcie choreografka Ramona Nagabczyńska podejmie temat samego zjawiska występowania na scenie. Na spotkaniu anonimowej grupy terapeutycznej zaproszone przez Nagabczyńską osoby performujące opowiedzą swoje intymne historie i wyznają, co ryzykują wychodząc na scenę, co są gotowi dla niej poświęcić, jak daleko są w stanie się posunąć, by być zauważonym i obserwowanym. Wreszcie, jakim uzależnieniem jest scena i czy można, a raczej czy chce się z tego uzależnienia wyleczyć. Konwencja terapii pokazuje różne relacje ze sceną i spektaklem: ciągłe miotanie się między miłością a nienawiścią, fikcją a prawdą, niekończące się próby „wyjścia” z uzależnienia i całkowite zanurzenie się w nim. Istotą Anonimowych Performerów jest poruszanie się wokół pytań o prawdę, zarówno na scenie, ale i poza nią. Czy w codziennym życiu gramy dla innych? Czy istnieje jakaś „prawda o nas”? Czy teatr jest rzeczywistością, czy raczej to rzeczywistość jest ciągłym teatrem, bez którego nie da się żyć?

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego, w ramach programu „Taniec”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.

***

PREMIERA
SCENOGRAFIA GŁOSÓW
performans Daniela Kotowskiego
PREMIERA: 18 września 2024

W indonezyjskiej wiosce Bengkala na wyspie Bali niemal wszyscy mieszkańcy, słyszący i głusi, umieją posługiwać się lokalnym językiem migowym kata kolok. Znane nam podziały na sprawnych i niesprawnych są tam zawieszone. Jak czuje się ktoś odwiedzający tę wspólnotę, w której norma jest znacząco przesunięta?

Społeczność Bengkali jest inspiracją dla artysty performera, Daniela Kotowskiego, w jego pracy dla STUDIO zatytułowanej „Scenografia głosów”. Działanie Kotowskiego będzie opierać się na odwróceniu dyskursu władzy jaką posiadają osoby uznawane za sprawne. Daniel będąc osobą głuchą jest często postrzegany automatycznie jako osoba niema. W swoim performansie stanie się tym, który mówi – „głośnikiem”, którego dźwięki będą interpretowane przez aktorów i aktorki. Pytaniem centralnym projektu jest: na ile człowiek jest w stanie wytwarzać swoją podmiotowość poza dyskursem władzy, który wpływa na ciała? Być może, aby dostrzec pewne granice wyraźniej trzeba odwrócić hierarchię i ujawnić jej absurd.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego, w ramach programu „Kultura dostępna”.

***

PREMIERA
SERCE ZE SZKŁA. MUSICAL ZEN
reżyseria: Cezary Tomaszewski
PREMIERA KRAKOWSKA: 21 września 2024
na Dużej Scenie Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie

„Serce ze szkła. Musical zen” na motywach „Królowej Śniegu” Hansa Christiana Andersena i „Naku*wiam zen” Marii Peszek to spektakl muzyczny, w którym baśniowa rzeczywistość Andersena zderza się z konkretem realnych biografii dwojga uznanych artystów, ojca i córki – Jana Peszka i Marii Peszek. Czy ja w ogóle jestem zdolny do miłości? – to pytanie, zadane kilka miesięcy po zawale przez Jana, staje się punktem zapalnym do przeprowadzania musicalowej anatomii serca, kochania i miłości. „Serce ze szkła. Musical zen” to nieobliczalna, rozwiązła i czuła medytacja pustki, ciała, miłości, polski kiedyś i dziś, świętych, puszczania bąków, beznadziei i śmierci w muzycznej aranżacji Andrzeja Smolika. To wyprawa zespołów STUDIO i Teatru Słowackiego oraz Jana i Marii Peszków przez mroźne noce „zimy stulecia”, odległe bagniska, puste kościoły, ekstazy, kryzysy życiowe i twórcze, mrok zamku Zbójniczki i osiedla Teofilów oraz przez inne niegodziwe miejsca.

Spektakl jest koprodukcją STUDIO i Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie.

***

WYSTAWA
PATRZĄC W SŁOŃCE. HANNA ORZECHOWSKA
23 WRZEŚNIA – 17 LISTOPADA 2024
kuratorka: Luiza Nader

Celem wystawy jest szerokie zaprezentowanie twórczości Hanny Orzechowskiej (1923–2008): rysunków, ilustracji, kolaży, tkanin, obrazów olejnych, a także dokumentów archiwalnych. Hanna Orzechowska podczas studiów, a następnie w swojej wieloletniej praktyce dydaktyczno-naukowej związana była z Wyższą Szkołą Sztuk Plastycznych (obecnie ASP) w Łodzi. W latach 40., obok m.in. Haliny Olszewskiej, Judyty Sobel, Stanisława Fijałkowskiego, Bolesława Utkina, współtworzyła młode środowisko artystyczne wokół Władysława Strzemińskiego. Pod koniec lat 50. zaczęła tworzyć tkaniny (zarówno unikatowe, jak i przeznaczone dla przemysłu odzieżowego), które wystawiała wraz z obrazami olejnymi. Podstawą dochodzenia do tkaninowego wzoru była fotografia i kolaż. W latach 60. główną formą ekspresji Orzechowskiej stał się kolaż, w którym integrowała malarstwo, rysunek, różnorodne materie (m.in. ścinki, fragmenty tkanin), fotografie, dokumenty, wycinki z gazet.  Wystawa zbudowana zostanie wokół dwóch niejednoznacznych przestrzeni warunkowanych przez popędy niszczenia i odbudowywania, których centrum w pierwszym przypadku będą akwarelowe rysunki słońca i rok 1948–49, w drugim natomiast – kolaże i czas około roku 1968. Ekspozycja ma na celu wydobycie obecnych w twórczości artystki wątków antywojennych i antyprzemocowych, refleksję na temat Zagłady i wojny, a także tkwiące w idei „myślenie kolażowego” Orzechowskiej: techniki destrukcji i reparacji, transmedialność, a w końcu wielokierunkowość proponowanych przez artystkę form pamiętania i troski. Wystawie towarzyszy katalog

Współpraca: Fundacja Arton

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego, w ramach programu „Sztuki Wizualne 2024”

***

FESTIWAL
PRZYSTANEK ŚLĄSK
28 września – 8 października 2024

W trakcie trwającego tydzień intensywnego multidyscyplinarnego przeglądu pokażemy nie tylko najważniejsze spektakle teatrów województwa śląskiego poruszające temat lokalności, lecz także wspólnie z warszawską publicznością zastanowimy się: jaki jest Śląsk? Jakie jeszcze narracje czekają na odkrycie, jakie postaci czają się w pamięci osób, które jeszcze możemy o to zapytać? Jak wreszcie mówić dziś językiem kultury o Śląsku? Oprócz spektakli zaprosimy też stołeczną publiczność na debaty, spotkania z twórcami, wystawy.

Misją festiwalu jest prowokowanie rozmów oraz inicjowanie dialogu; pokazanie wszystkiego, co ważne, i wyciąganie na światło dzienne tego, co zapomniane; stworzenie nowej kulturowej sieci PRZYSTANKU ŚLĄSK. To sieć, w której najważniejsza jest interakcja i to, co powstaje na zderzeniu artysty z widzem, nadawcą i odbiorcą kultury.

Na przegląd Przystanek Śląsk składać się będą spektakle kilku instytucji województwa śląskiego, które zostaną pokazane na scenie warszawskiego STUDIO. Pokazom towarzyszyć będą spotkania z twórcami. Oprócz tych spotkań zorganizowany zostanie również szereg dyskusji na tematy związane ze śląską historią, kulturą, tożsamością czy językiem. Będą w nich uczestniczyć najbardziej rozpoznawalne postaci związane z regionem, takie jak Zbigniew Rokita, Szczepan Twardoch, Anna Dziewit-Meller, Olgierd Łukaszewicz, Dorota Brauntsch. Będą to więc rozmowy o literaturze, sztuce, teatrze czy filmie, których wspólnym mianownikiem stanie się Śląsk.

***

PREMIERA KSIĄŻKI
SZAJNA SZAJNISKO
Agnieszka Berlińska
książka pod redakcją Daniela Lisa
premiera: listopad 2024

Dlaczego Józef Szajna, reżyser o ogromnym dorobku, odchodząc z Teatru Studio w 1982 roku nie mógł być spełnionym artystą? W swoim reportażu o Józefie Szajnie Berlińska przygląda się, jak artysta i reżyser najpierw w miejscu „zwykłego” Teatru Klasycznego powołał do istnienia otwarty na eksperyment artystyczny Teatr Studio, a potem doprowadził do powstania Centrum Sztuki, nowoczesnej, multiartystycznej instytucji, porównywanej z paryskim Centre Pompidou. Autorka nie proponuje jednak rocznicowej monografii czy historycznego kompendium, ale reporterską opowieść o Szajnie i Studio, tkaną z rozmów przeprowadzonych z artystami, krytykami, widzami i uczestnikami życia kulturalnego Warszawy lat siedemdziesiątych. Wśród ponad kilkudziesięciu rozmówców Berlińskiej są znani aktorzy i aktorki, reżyserzy, postaci kultury i sztuki, krytycy oraz rodzina i współpracownicy Szajny (m.in.: Stanisław Brudny, Irena Jun, Józef Wieczorek, Helena Norowicz, Marian Opania, Łukasz Szajna, Zygmunt Krauze, Waldemar Dąbrowski), a także ci, którzy z różnych stron świata przyjechali do Polski, aby z bliska obserwować Szajnę przy pracy. Z ich opowieści wyłania się artysta niejednoznaczny – naznaczony doświadczeniem Zagłady, uwikłany w relacje z władzą, przekonany o słuszności swoich wyborów – który konsekwentnie kreował wizerunek „jednego z najbardziej kontrowersyjnych twórców polskiego teatru”. „Szajna, Szajnisko” pozwala poznać z bliska i odkryć na nowo tego niespokojnego, poszukującego artystę, jego otoczenie i szczególne czasy, gdy tworzył – to opowieść o twórcy, który próbuje wydostać się z dusznej atmosfery PRLu i zrewolucjonizować sztukę.

Agnieszka Berlińska – teatrolożka i reporterka, specjalizująca się w wywiadach z twórcami i uczestnikami kultury; w latach 1999- 2003 sekretarz literacki Teatru Narodowego; w latach 2010-2011 redaktorka naczelna serwisów internetowych Europejskiego Kongresu Kultury i Krajowego Programu Kulturalnego Polskiej Prezydencji. Autorka „Komuna Otwock. Przewodnik Krytyki Politycznej”.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego, w ramach programu „Literatura 2024”.

***

WYSTAWA
ATROFIA. EROZJA. NON-FINITO: ANNA ZARADNY I ZBIGNIEW DŁUBAK
5 grudnia 2024 – luty 2025
kuratorki: Dorota Jarecka, Weronika Kobylińska-Bunsch, Paulina Olszewska

Wystawa jest rezultatem współpracy Galerii Studio i warszawskiej Fundacji Archeologii Fotografii. W Kolekcji Galerii Studio znajdują się prace fotograficzne i malarskie Zbigniewa Dłubaka, Fundacja Archeologii Fotografii zajmuje się dorobkiem artysty. Do podjęcia dialogu z twórczością artysty kuratorki zaprosiły Annę Zaradny, artystkę sztuk wizualnych, kompozytorkę, improwizatorkę, artystkę sound artu, autorkę instalacji i obiektów. Odnosząc się do twórczości wizualnej Dłubaka Zaradny stworzy w przestrzeniach galerii rodzaj enviromentu, w którym jej prace wejdą w dialog z pracami artysty. Punktem wyjścia staną się wybrane dzieła sztuki, jak również przestrzeń pracowni artysty, istniejąca w formie fizycznej jak również dokumentów i zdjęć. Zasadny wykorzysta w projekcie swoje własne artystyczne oraz osobiste doświadczenia, które odnosić się będą także do przestrzeni wystawy i kontekstu miejsca. Artystka wykorzysta istniejące prace, obiekty nigdy dotąd nie prezentowane, a także przygotuje nowe realizacje wizualne i dźwiękowe.

Współpraca: Fundacja Archeologii Fotografii

***

PREMIERA
MAHAGONNY. AFTERPARTY
reżyseria: Krystian Lada
PREMIERA: grudzień 2024

Nieobecnym, lecz głównym bohaterem spektaklu jest pełna złudzeń, metropolitalna, fałszywa utopia. Poznajemy postaci przed dotarciem do niej, w dążeniu do spełnienia wielkiego marzenia o lepszym życiu, a następnie podczas ucieczki z tego miejsca, w poszukiwaniu samego siebie. „Podróż ku” oraz „ucieczka od” odpowiada dwóm częściom spektaklu. Spektakl MAHAGONNY. AFTERPARTY składa się z dwóch części: MAHAGONNY – EIN SONGSPIEL autorstwa Weilla i Brechta, oraz nowej kompozycji AFTERPARTY  z muzyką polskiej kompozytorki na stałe mieszkającej i pracującej w Holandii, Kasi Głowickiej, do nowych tekstów Bartosza „Fisza” Waglewskiego. Całość spektaklu utrzymana jest w konwencji songspielu, w którym historia jest opowiedziana poprzez songi i muzyczne interludia. Kompozycja Weilla i Brechta miała być przestrogą przed wyimaginowanym miastem zepsucia u początków XX wieku, krytycznie opisywali nie tylko kapitalizm tamtych czasów, ale także skutecznie rozpoznali wykluczające mechanizmy społeczne, tuż przed wybuchem II wojny światowej. Nowa kompozycja Głowickiej i Waglewskiego spogląda na Mahagonny jako realny przykład miasta, w którym żyliśmy przez ostatnie dziesięciolecie. Kiedy niemal wiek po Brechcie i Weillu, po dwóch latach w izolacji spowodowanej pandemią, czując skutki pracy nie dającej satysfakcji, wiele osób podjęło decyzję o porzuceniu ułudy życia w wielkich aglomeracjach. Zaczęły się poszukiwania siebie i zadawanie osobistych pytań: o miejsce własnej przynależności, o tożsamość i cel. Odpowiedź Głowickiej i Waglewskiego na songi Weilla i Brechta jest zainspirowana historiami dzisiejszych warszawiaków i warszawianek – tych zastałych i tych przyjezdnych, tych z wyboru i tych z przymusu.

***

CYKL
AUTOMATONY WITKACEGO
24 lutego 2025 – 19 września 2025

W 2025 roku przypada 140. rocznica urodzin Witkacego, oraz 40. lecie nadania STUDIO jego patronatu. Z tej okazji STUDIO planuje wrócić do intrygująco współczesnych idei w twórczości tego artysty-proroka, między innymi do idei Automatonu, człowieka uspołecznionego do tego stopnia, że staje się maszyną, identycznym egzemplarzem w „roju”. W swoich tekstach teoretycznych i sztukach Witkacy opisał powszechny lęk, przed ewolucją cywilizacji ludzkiej w kierunku świata maszyn, świata który dziś odczuwamy jeszcze mocniej, w konfrontacji z rozwijającymi się tzw. sztucznymi inteligencjami. Widzimy wyraźnie jak kilka technologicznych korporacji kształtuje nas w jedno globalne społeczeństwo „roju”.  Społeczeństwo ludzi posłusznych i przewidywalnych, ukształtowanych na swój własny wzór i podobieństwo przez wszechobecne algorytmy. Automatyzacja  i przyspieszenie trybu życia „uspołecznionego” człowieka były według Witkacego odpowiedzialne za zanik zdolności do przeżywania głębokich uczuć, a co za tym idzie za koniec sztuki.

Dziś wizja Witkacego wraca w nowym kontekście ponieważ skala „automatyzacji ludzkości” przypomina ziszczenie najczarniejszych proroctw artysty. Jej cechą charakterystyczną jest zanik samodzielności intelektualnej, który ułatwia manipulowanie ludźmi żyjącymi w sprawnie zorganizowanej „maszynie społecznej”.  Cykl wokół tematu Automatów będzie składał się z nowej serii pracowni Open Studios dla zagranicznych i polskich artystów, spotkań z ekspertami w ramach podcastu na żywo Alka Tarkowskiego. Odnoszą się do tego wątku także dwie z naszych premier zaplanowanych na 2025 – spektakl Anny Karasińskiej oraz wrześniowa premiera Natalii Korczakowskiej Go! Go! Go!

***

WYSTAWA
CHCEMY CAŁEGO ŻYCIA
luty – maj 2025
kuratorki: Dorota Walentynowicz, Anka Leśniak, Karolina Majewska-Güde, Paulina Olszewska, Agnieszka Rayzacher

Wystawa „Chcemy całego życia” otwiera debatę o sztuce feministycznej w Polsce w różnych kontekstach politycznych. Poprzez odwołania do kobiecych doświadczeń społecznych, politycznych i zawodowych w czasach PRL-u, transformacji i po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej w 2004 roku, wystawa ta jest z jednej strony eksperymentem w budowaniu międzypokoleniowych koalicji feministycznych, z drugiej zaś prezentuje historię sztuki feministycznej jako wspólnoty idei, aspiracji i praktyk; historię rozumianą jako wielogłosową opowieść konstruowaną z perspektywy dzisiejszych zmagań, pytań i problemów a także bieżących wydarzeń. Tytuł wystawy pochodzi od postulatu wyrażonego przez pisarkę Zofię Nałkowską (1884-1954).

Wystawę przygotowuje kolektyw kuratorski Seminarium Feministyczne, który od 2017 roku zajmuje się  organizacją seminariów i wystaw dotyczących związków feminizmu i współczesnej kultury wizualnej. Od 2022 Seminarium Feministyczne tworzą: Dorota Walentynowicz, Anka Leśniak, Karolina Majewska-Güde, Paulina Olszewska, Agnieszka Rayzacher.

„Chcemy całego życia“ jest drugą odsłoną wystawy. Pierwsza przygotowana została dla Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie, gdzie prezentowana będzie od 18 października 2024 do 31 stycznia 2025 roku.

Partner: Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie

***

PREMIERA
tytuł spektaklu zostanie ogłoszony w późniejszym terminie
reżyseria: ANNA KARASIŃSKA
PREMIERA: czerwiec 2025

W 2025 roku Anna Karasińska powróci do STUDIO. W swojej nowej pracy, której tytuł zostanie ogłoszony jesienią artystka podejmie pytanie o konieczność i atrakcyjność wojen. Czy wszczynanie wojen tkwi w genetycznym zapisie ludzkości od czasów prehistorycznych i czy jest ono, z tych względów, konieczne? Czy konflikt musi być składnikiem naszych wewnętrznych narracji i społecznej dramaturgii?Dlaczego dzieci nie bawią się w pokój? Jako źródła pracy użyte zostaną badania z zakresu neurobiologii i genetyki dotyczące konsekwencji przeżyć wojennych i ich dziedziczenia przez ciała kolejnych pokoleń. Karasińska wciąż rozwija własną metodę twórczą, którą cechuje radykalna, lecz prosta forma, rezygnacja z tradycyjnych środków teatralnych i tworzenie sytuacji performatywnych, które silnie angażują widza i jego emocje. Artystka tworzy prace zredukowane do podstawowych narzędzi teatru-tekstu, ciała aktora, przestrzeni oraz wyobraźni odbiorcy i odbiorczyni. Projekt jest kontynuacją wątku rozpoczętego przez reżyserkę w poprzedniej produkcji dla STUDIO (i Komuny Warszawa) Dobrze ci tego nie opowiem z 2019 roku. „Wierzę że praca z wojną może stać się praktyką pogłębiania więzi międzypokoleniowej, ustalania naszego pokrewieństwa z głosami przeszłości, naszych przynależności do terytoriów, siebie nawzajem i innych, do krzywd zwycięstw, wspomnień i opowieści i do siebie samych. To praktyka, która może uwalniać nas z zależności, otwierać oczy na teraźniejszość i leczyć z podatności na prowojenną propagandę.”

***

WYSTAWA
SOLIDARNOŚĆ Z BIAŁORUSIĄ
czerwiec –lipiec 2025

W 2020 roku w Białorusi odbyły się masowe protesty społeczeństwa obywatelskiego, które pozostały w dużej mierze niezauważone na Zachodzie. Były one skierowane przeciwko sfałszowanym wyborom i represyjnej polityce skorumpowanej głowy państwa. Protesty stały się wołaniem o wolność i wyrazem potrzeby życia w demokratycznym kraju. Od tego momentu wszystkie przejawy prodemokratycznych i wolnościowych działań są tłumione, a osoby w nie zaangażowane zmuszone do opuszczenia kraju. Szacuje się, że od 2020 roku Białoruś opuściło około pół miliona ludzi. Dla wielu osób uchodźczych Polska jest jednym z celów emigracji. Celem wystawy jest zwrócenie uwagi na kulturalną i artystyczną społeczność białoruską mieszkającą w Warszawie. Będzie próbą jej wsparcia i zwrócenia uwagi na problemy i potrzeby środowiska, a także ofiarowania aktywnej pomocy. Wystawa zakłada bezpośrednie zaangażowanie przedstawicieli środowiska białoruskiego, w tym osób artystycznych, kuratorskich, producenckich, zajmujących się polityką i socjologią. To przy ich wsparciu i zaangażowaniu powstaną warsztaty, spotkania i dyskusje, które będą stanowić trzon całego projektu.

***

DZIAŁANIA EDUKACYJNE I SPOŁECZNE

W nowym sezonie Dział Edukacji i Projektów Społecznych skoncentruje się na działaniach, które zwiększą dostępność oferty STUDIO dla osób ze szczególnymi potrzebami. We wrześniu odbędzie się performens Daniela Kotowskiego, głuchego artysty inspirowany książką “Głusza”. Wspólnie z Fundacją Kultury Bez Barier przeprowadzimy warsztaty z dostępności dla młodzieży, która będzie zainteresowana wolontariatem w STUDIO. Wybrane wydarzenia edukacyjne będą tłumaczone na PJM. W ramach działań społecznych będziemy dalej współpracować z Fundacją Dom Kultury ułatwiając dostęp do kultury młodzieży z trudnych środowisk. Planujemy rozwój międzypokoleniowego klubu dyskusyjnego „Lotną Ekipa Teatralna” oraz działania międzypokoleniowe w ramach Tygodnia Międzypokoleniowego, festiwalu Watch Docs oraz Festiwalu Kultury Bez Barier.

W ofercie edukacyjnej znajdą się m.in. startery do spektakli, oprowadzania po zakamarkach teatru dla dorosłych, działania towarzyszące wystawom w Galerii Studio, cykl warsztatów twórczych w ramach Studia młodych.

ELEMENTARZ TEATRALNY
warsztaty zakończone pokazem w Areszcie Śledczym Warszawa – Grochów
POKAZ: grudzień 2024

Elementarz teatralny to projekt wprowadzający do STUDIO nowe działania uzupełniające jego misję publiczną. Warsztaty realizowane wspólnie z Fundacją Dom Kultury są skierowane do kobiet odbywających karę więzienia na oddziałach zamkniętych w Areszcie Śledczym Warszawa-Grochów (grupa 11-15 osób). Warsztaty twórcze, które rozpoczęły się w lutym 2024 będą miały finał w postaci pokazu spektaklu teatralnego skierowanego do dzieci osadzonych. Temat spektaklu jest wypracowywany metodą partycypacyjną wspólnie z uczestniczkami warsztatów.

Projekt finansuje m.st. Warszawa.