W „Magicznej ranie” Masłowska za pomocą luźno powiązanych historii odmalowuje losy kilkorga bohaterów, w większości pozwalając im wypowiadać się z perspektywy pierwszoosobowej, własnej, jednostkowej, ale nie do końca niezależnej od środowiska, w jakim znajdują się bohaterowie. Wspólnotą tych wypowiedzi autorka ustanawia Warszawę – archetypowe megapolis, gdzie na jednej ulicy przecinają się drogi różnorodnych aktorów życia, pochodzących z pozornie odmiennych światów.

Przyjmują maski, kulturowo określone pozy, języki i nowomowy, odgrywając swój własny dramat w ramach politycznej współobecności. Jej bohaterowie szukają rozwiązania niewypowiedzianych głośno, a często także nieuświadomionych dylematów etycznych, tworzących labirynt postnowoczesnej, kapitalistycznej rzeczywistości. Rzeczywistości, która nie wywiązała się ze złożonej im obietnicy ostatecznego spełnienia, w zamian oferując jedynie ból i rozczarowanie.

Skupienie na dramatach jednostek, żywy i bezkompromisowy język, precyzyjna diagnoza teatralizacji ról społecznych i narracja, prowadzona z perspektywy pierwszoosobowej – to wszystko czyni „Magiczną ranę” tekstem szczególnie interesującym z perspektywy sztuki teatru. Siła tego ostatniego zasadza się przecież na empatii, będącej emergentną jakością, powstającą wyłącznie na płaszczyźnie spotkania. Żywe i przekonujące kreacje językowe Masłowskiej stanowią do niego doskonały pretekst, a ich odmienne perspektywy – na drodze kontrprzykładu – nienachalnie podsuwają szansę uleczenia problemów naszej koegzystencji.

Radosław B. Maciąg, laureat ostatniej edycji Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej za dramat „Tęskniąc za domem” udowadnia, że psychologizm zręcznie uzupełniany społecznym komentarzem, jest niezwykle silną i dojmującą drogą dla teatru podążającego za współczesnością.