Książka Klementyny Suchanow wydobywa z mroku struktury chrześcijańskiego fundamentalizmu, odsłania sposoby jego wnikania w tkanki rządów i instytucji, w nasze codzienne życie i w nasze ciała. Ci, którzy boją się wolnych ciał, za pomocą regulacji praw seksualnych i reprodukcyjnych próbują poddawać je dyscyplinie. Ciało – także to, które pisze – jest miejscem przecięcia się sił politycznych i ekonomicznych, uczuć i afektów. Żeby je odzyskać, odkryć formy celebrowania jego mocy i artykułowania potrzeb oraz odnaleźć cielesny język oporu, najlepiej wprowadzić je w ruch. Pozwolić mu działać.
W spektaklu PANIE WŁADZO, TO SĄ TYLKO TAŃCE ruch staje się maszyną do projektowania zmiany. Jego ceremonialna formuła łączy choreografowanie sojuszy i praktyki wypracowywane podczas protestów z tańcami o wojennych korzeniach, ale transformacyjnej mocy. Niezgodę i gniew można przemieniać w aktywne źródło wiedzy i afirmacji – w coś, co na poziomie somatycznym połączy nas z innymi. Pokazały to oddolne protesty przeciwko zaostrzeniu ustawy antyaborcyjnej, parady równości i demonstracje przeciw przemocy policji, które rozładowywały fizyczno-emocjonalne napięcia i dawały poczucie bycia razem. Technoprotesty łączyły nas we wspólnym rytmie, kobiety blokowały miasta, geje tańczyli poloneza, motornicze biły brawo. Jak pisze Silvia Federici, prawdziwie polityczne działanie musi nieść ze sobą wizje przemiany, dawać siłę, podnosić poczucie solidarności i uzdrawiać to, co potrzebuje uzdrowienia.
Z tarasu widokowego Pałacu Kultury i Nauki całkiem nieźle widać miejsca, w których wyraża**śmy sprzeciw, wylizywa**śmy rany, próbowa**śmy uzdrawiać nasze ciała fizyczne i ciało społeczne. PKiN – jeden z najwyższych budynków w Warszawie – jest jak świątynia, w której spotykają się i kondensują społeczne energie i dążenia. Ponoć ma też niezwykłą moc oddziaływania na miasto i na ludzi, którzy je tworzą.
